Papillomas σε σκύλους

Στον άνθρωπο, η εμφάνιση των θηλωμάτων δεν είναι σπάνια, επιπλέον, οι ειδικοί πιστεύουν ότι από 70 έως 95% του πληθυσμού είναι φορείς του αιτιολογικού παράγοντα αυτής της νόσου. Αλλά αυτή η παθολογία δεν συμβαίνει μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στους τετράποδους φίλους μας. Φυσικά, εδώ μιλάμε για μια ελαφρώς διαφορετική μορφή της νόσου. Επιπλέον, τα θηλώματα στα σκυλιά εμφανίζονται πολύ λιγότερο συχνά. Πώς εκδηλώνεται η ασθένεια στα κατοικίδια ζώα και είναι επικίνδυνο;

Τι είναι το θηλώωμα

Τα θηλώματα ή τα ινοπαπυλοειδή, και απλά - τα κονδυλώματα, στην πραγματικότητα, είναι συγκεκριμένοι σχηματισμοί όγκων, συνήθως με καλοήθη χαρακτήρα.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι όγκων, μερικοί είναι επιρρεπείς σε κακοήθεια, για παράδειγμα, πλακώδες θηλώδιο. Παρόλο που αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια, εξακολουθούν να υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις στην κτηνιατρική πρακτική.

Λόγοι

Οι αιτιολογικοί παράγοντες του θηλώματος σε σκύλους είναι διάφορα μέλη της οικογένειας των θηλωματοϊών. Τα νεοπλάσματα μπορούν να εμφανιστούν σχεδόν σε οποιαδήποτε επιφάνεια του σώματος, συνήθως εμφανίζονται στο πρόσωπο ή στο στόμα.

Η συγκεκριμένη ανάπτυξη των ιστών μπορεί να φαίνεται διαφορετική: ως κοκκινωπή οζίδια, κονδυλωμάτων με ακανόνιστες άκρες, καφετιά ανάπτυξη, κλπ. Δεν υπάρχουν σαφή κριτήρια εδώ. Σε ορισμένα ζώα, εμφανίζεται μόνο ένα θηλώωμα, σε άλλα εξαπλώνονται σε όλο το σώμα, και το τρίτο μπορεί να αποφύγει παρόμοια παθολογία. Ποιος είναι ο λόγος αυτής της διαφοράς;

Οι ειδικοί δεν έχουν ακόμη κατορθώσει να προσδιορίσουν την ακριβή αιτία ανάπτυξης του ιού του παρωπολόμου, αλλά ένα αδύναμο ή ώριμο ανοσοποιητικό σύστημα ενός σκύλου θεωρείται θεμελιώδης παράγοντας.

Επιπλέον, τα αποτελέσματα επιστημονικών μελετών έδειξαν ότι ορισμένες φυλές έχουν γενετική προδιάθεση σε αυτήν την ασθένεια. Αυτές περιλαμβάνουν τις ακόλουθες φυλές:

• Cocker Spaniel;
• Pug;
• toy terrier;
• μικροσκοπικό σχιζοφρένιο.

Οι κτηνίατροι προειδοποιούν ότι η μακροχρόνια θεραπεία με κορτικοστεροειδή είναι επίσης ένας παράγοντας προδιάθεσης. Στα νεαρά ζώα, ο κίνδυνος μόλυνσης από ιό θηλώματος είναι υψηλότερος από ό, τι στα κουτάβια ή τα ηλικιωμένα άτομα.

Μια άλλη απόχρωση - οι ιοί από την οικογένεια των θηλωμάτων είναι μολυσματικοί για άλλα μέλη του είδους. Έτσι οποιαδήποτε επαφή με τους μολυσμένους αδελφούς μπορεί να προκαλέσει την ανάπτυξη της νόσου. Επιπλέον, ο ιός μπορεί να μεταδοθεί μέσω διαφόρων ειδών φροντίδας εάν δεν υποστούν επεξεργασία.

Οι αιτιολογικοί παράγοντες της ασθένειας είναι αρκετά σταθεροί και μπορούν να παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό περιβάλλον. Φυσικά, ένα άτομο ενδιαφέρεται για το ερώτημα: είναι αυτός ο παθογόνος παράγοντας επικίνδυνος για τους ανθρώπους; Όχι, είναι πολύ συγκεκριμένο είδος, επομένως είναι επικίνδυνο μόνο για ζώα αυτού του είδους.

Η περίοδος επώασης μπορεί να είναι από 1 εβδομάδα έως 2 μήνες, από τη στιγμή που εισέρχεται στο σώμα. Οι νέες αναπτύξεις μπορούν να εξαφανιστούν ξαφνικά μέσα σε λίγους μήνες, αλλά συχνά παραμένουν στο δέρμα για μεγάλο χρονικό διάστημα ή ακόμα και για μια ζωή.

Τα συμπτώματα της νόσου

Τα πρωτογενή σημεία του ιού του θηλώματος εμφανίζονται σε άτομα ηλικίας έως 4 ετών. Συχνά οι όγκοι εντοπίζονται στα χείλη και αν η πάθηση δεν θεραπευτεί, αρχίζουν να εξαπλώνονται στα βλεννώδη σιαγόνες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, εμφανίζονται όγκοι στην επιφάνεια του φάρυγγα.

Στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης, οι στρογγυλεμένες παπλέτες έχουν ομαλή, ομοιόμορφη επιφάνεια, ροζέ. Σταδιακά, εμφανίζεται πολλαπλασιασμός των κυττάρων και οι σχηματισμοί μετατρέπονται σε μεγάλους "κονδυλωμάτων" με οδοντωτές ακμές.

Κατά τη διάρκεια της προόδου, η παθολογία εκδηλώνεται με τη μορφή απλών όγκων στο δέρμα των βλεφάρων, στον οφθαλμικό επιπεφυκότα και σε άλλα περιγράμματα του δέρματος. Στην κτηνιατρική πρακτική, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου η νόσος επηρεάζει την επιφάνεια του βλεννογόνου του οισοφάγου και το δέρμα γύρω από τη μύτη.

Πολλαπλά εξανθήματα στη βλεννογόνο μεμβράνη του στόματος δυσκολεύουν να φάνε, το μάσημα και η κατάποση συνοδεύεται από πόνο. Ο ιδιοκτήτης μπορεί να εντοπίσει αιματηρές σημάνσεις στο φαγητό του κατοικίδιου ζώου, ο σκύλος αρχίζει να αρνείται να φάει στερεά τρόφιμα και αρχίζει να χάνει το βάρος του.

Όταν οι όγκοι σχηματίζουν εντυπωσιακό μέγεθος, οι σιαγόνες του σκύλου δεν είναι πλέον κοντά, τα θηλώματα τραυματίζονται και μπορούν να μολυνθούν με διάφορους μολυσματικούς παράγοντες. Ως εκ τούτου, οι βακτηριακές ή μυκητιακές ασθένειες συσχετίζονται συχνά με παμφιλομάτωση.

Θεραπεία

Τα θηλώματα μπορούν να περάσουν χωρίς ειδική θεραπεία, εάν βελτιώσετε την υγεία του κατοικίδιου ζώου σας και προσαρμόσετε τη διατροφή και τη διατροφή του. Αλλά αν τέτοια γεγονότα δεν οδήγησαν σε θετικό αποτέλεσμα και τα κονδυλώματα συνεχίζουν να περιπλέκουν τη ζωή του ζώου, προκαλώντας πόνο και δυσφορία, τότε θα χρειαστεί κτηνιατρική φροντίδα.

Μετά από εξέταση, ο γιατρός επιλέγει την καταλληλότερη χειρουργική μέθοδο για την αφαίρεση του όγκου. Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι χειρουργικής επέμβασης. Αυτά περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

• cryosurgery - μια τεχνική που χρησιμοποιεί τις επιπτώσεις των χαμηλών θερμοκρασιών, δηλαδή, το πάγωμα.
• εκτομή του θηλώματος με χειρουργικό νυστέρι.
• Ηλεκτροπληξία - οι κονδυλωμάτων αφαιρούνται από το ρεύμα.
• αφαίρεση λέιζερ.

Οι τρεις πρώτες παρεμβάσεις πραγματοποιούνται με τοπική αναισθησία. Τις περισσότερες φορές, ο κτηνίατρος αφαιρεί τα θηλώματα με ένα νυστέρι, δεδομένου ότι η τεχνική θεωρείται προσιτή, αξιόπιστη και ασφαλής. Η θεραπεία με λέιζερ χρησιμοποιείται για την απομάκρυνση μεγάλων όγκων ή κονδυλωμάτων που εμφανίζονται σε περιοχές που είναι δύσκολο να αποκτήσουν πρόσβαση.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα σκυλιά στις ακόλουθες κατηγορίες χρειάζονται χειρουργική επέμβαση:

• ζώα ηλικίας έως 4 ετών.
• ηλικιωμένα κατοικίδια ζώα άνω των 10 ετών.
• κουτάβια έως 12 μηνών.
• σκύλους με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Στα φαρμακεία, μπορείτε να βρείτε διάφορα εργαλεία για την απόρριψη των θηλωμάτων, αλλά δεν συνιστάται η χρήση τους χωρίς να συμβουλευτείτε έναν κτηνίατρο. Ακόμη και αθώοι, με την πρώτη ματιά, τα μέσα που χρησιμοποιούνται στην παραδοσιακή ιατρική, μπορούν να προκαλέσουν τη συνηθισμένη ακροχορδώνα να μετατραπεί σε κακοήθη όγκο.

Εκτός από τη χειρουργική επέμβαση, πραγματοποιείται ιατρική θεραπεία της παμφαλματώσεως. Με αυτό, μπορείτε να επιτύχετε τη μείωση της νόσου μετά από 2 εβδομάδες θεραπείας. Πρέπει να σημειωθεί ότι ορισμένα φάρμακα για αυτή την ασθένεια μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές παρενέργειες, οπότε μόνο ένας κτηνίατρος μπορεί να τα συνταγογραφήσει και να καθορίσει τη δοσολογία και τη δοσολογία.

Επίσης, συνταγογραφούνται επιπλέον εξωτερικοί παράγοντες και ενδοφλέβιες ενέσεις νεοκαΐνης. Υπάρχουν μέθοδοι για την πρόληψη της ανάπτυξης της ασθένειας, γι 'αυτό μπορείτε να εμβολιάσετε ένα κατοικίδιο ζώο. Επιπλέον, είναι σημαντικό να φροντίζετε για σωστή διατροφή και καλές συνθήκες για τη διατήρηση ενός τετράποδου συντρόφου.

Παρακολουθήστε ένα βίντεο σχετικά με τα θηλώματα στα σκυλιά:

Συνέπειες

Ελλείψει θεραπείας αναπτύσσονται σοβαρές συνέπειες που μπορεί να εμφανιστούν στο πλαίσιο του σχηματισμού των θηλωμάτων:

• σε ζώα με χαμηλή ανοσία, ο κίνδυνος εκφυλισμού του θηλώματος σε καρκίνο είναι υψηλός.
• τα σκυλιά με ισχυρή ασυλία γίνονται φορείς μόλυνσης, ενώ δεν αρρωσταίνουν οι ίδιοι.
• σε ηλικιωμένους και εξασθενημένους σκύλους, ο προηγουμένως εισαγόμενος ιός είναι σε θέση να ενεργοποιήσει και να προκαλέσει ασθένεια.
• οι καταστροφικές κονδυλωμάτων είναι ένα εξαιρετικό μέρος για να διαπεράσουν τους παθογόνους παράγοντες.
• η ταχεία απομάκρυνση των θηλωμάτων προκαλεί μερικές φορές την ενεργό ανάπτυξή τους και τη διάδοσή τους.

Τα θηλώματα εμφανίζονται σε σκύλους όχι τόσο συχνά, αλλά μπορούν ακόμα να επιδεινώσουν την κατάσταση του κατοικίδιου ζώου. Αυτό που δεν θα επιτρέψει στον ιό να βλάψει σοβαρά το σώμα είναι μια ισχυρή ανοσία, εξαιρετική υγεία, δραστηριότητα και σωστή διατροφή. Με μια προδιάθεση για τη νόσο, αξίζει να σκεφτούμε τον εμβολιασμό του κατοικίδιου ζώου σας - είναι ακόμα ευκολότερο να αποτρέψουμε την ασθένεια από το να την αντιμετωπίσουμε.